omweg

de man op het wad
schrijft een naam in de vloedlijn
waarlangs
het afval van badgasten*
aarzelt
tussen land en zee
zee en land
land en zee

(*het afval van badgasten
ik stel me voor een leeg sappakje
het rietje er nog in
en dat zo'n pakje 
verstrikt raakt
tussen makrelen in doodsangst
in de netten van een visser
die nog altijd rouwt om zijn vrouw
en zich dag en nacht klem zuipt
van verdriet
die met een nijdig gebaar het sappakje
-het rietje er nog in-
tussen de zieltogende vissen vandaan pakt
en terug in zee gooit
en die 's avonds in de kroeg naast 
een man, een toerist, komt te zitten
die zijn verdriet leest en hem vertelt
hoe het helpt
een naam in de vloedlijn te schrijven
en dat de visser plots openstaat
voor de malligheden van vastelanders en dronken
naar zee strompelt
op zijn knieën valt en de naam van zijn vrouw
aan de zee schenkt
en dat die naam vervaagt en 
dat het leven in hem terug stroomt
en dat voor zijn
knieën het lege sappakje aanspoelt
-het rietje er nog altijd in-
en dat hij het pakje in zijn jaszak stopt
mee naar huis neemt
en op de schoorsteenmantel zet
als symbool voor deze avond
dit ritueel
dat hem zo goed heeft gedaan
en dat het daar zal blijven staan
tot de visser zeven jaar later sterft
en dat zijn zoon
het pakje
-het rietje er nog in-
dan eindelijk
in de prullenbak gooit)
maar waar was ik

de man op het wad
schrijft een naam in de vloedlijn
waarlangs
het afval van badgasten
aarzelt
tussen land en zee
zee en land
land en zee 

dat kan korter

de man op het wad
schrijft een naam in de vloedlijn 

de zee weet
de zee wist 

























verschenen op zv's volkskrantblog op 9 mei 2007