volkomen in verwarring rijden we de willemsbrug af.
het raarste concert ooit maakten wij zojuist mee.
we struikelen over onze en elkaars woorden
in een poging er iets, er niets...
wat zagen we nou?
wat gebeurde er op dat podium?
wie zijn wij en wat is de zin van ons bestaan?
of nu ja, dat nog net niet, maar toch.
eerder dien avond betreden wij lichtgeschokt de immens grote hal
van de/het nieuwe lantaren/venster.
tientallen jaren was de/het oude l/v middenin de stad
onze huiskamer, ons podium, ons filmhuis.
we hebben er gedanst, muziek gemaakt, muziek en toneel gekeken,
gelachen, gehuild.
we zijn er getrouwd en gescheiden.
of nu ja, dat net niet, maar toch.
en deze cleane vertrekhal lijkt nergens op dan op een cleane vertrekhal.
hier spreek je vooral niet af met je vrienden
om urenlang te borrelen en te zwammen.
hier wacht je op je vliegtuig.
of op een concert dus.
we zullen moeten omschakelen.
l/v is l/v niet meer is l/v geworden.
(vriend r. is nog wel vriend r.
met open armen komt hij aangelopen.
we houden elkaar erg vast.
ik ben blij dat jij leeft, betekent dat.
en ook: de dood neemt maar tijdelijk.
en ook: maar pijn doet het wel.)
ploing: over enkele ogenblikken vertrekt uw vliegtuig.
begeeft u ordentelijk naar zaal één en houdt u zuch eigen tickets bij de hand.
en het is heus een mooie zaal, zaal één.
we doen rij vier en hoeven niemand te scalperen.
fijne stoelen, lekker koel en donker en bijna uitverkocht.
david murray zagen we al vaker.
vaak genoeg eigenlijk maar naar zijn samenwerking
met cubaanse muzikanten kijken wij uit.
doe begint u maar hoor.
en dan.
er moet iets vreselijks zijn gebeurd in de kleedkamer,
vlak voor het optreden.
met gezichten als oorwurms verschijnen de muzikanten op het podium.
ze pakken hun instrumenten en reageren niet op ons aarzelend applaus.
als iedereen zit en staat komt david murray opgesjokt.
de gansche band verstart.
maar moet natuurlijk wel beginnen met spelen.
oei!
wij kijken elkaar met open oren aan.
dit is heel raar.
heel erg slecht ook, maar vooral heel raar.
een podium met negen jonge cubanen en een wankelende jazzmuzikant.
en het ergste is niet eens dat het ze allemaal volkomen ontbreekt
aan plezier en inspiratie.
het ergste is dat ze verdrietig zijn, de cubanen.
echt waar.
een naar gezicht is het.
er moet iets lelijks gebeurd zijn in de kleedkamer.
vage photoo maar heldere kijk; zie dien lichaamstaal nu toch eens...
ze kunnen 'm wel schieten.
het eerste uur is niet om aan te zintuigen.
langzaamaan durft de ritmesectie onderling kontakt te maken.
voorzichtig jolig slepen zij de rest er doorheen.
achtig.
van de cubaanse klanken komt niet bar veel terecht.
een enkel moment valt de swing waar die wezen moet.
een enkel moment hopen we op een wonder.
bidden we voor beterheid.
maar de blazers staan te verlangen naar thuis.
naar hun grootmoeder en naar mooie muziek maken en dansen
en naar alles waar jonge cubanen zo al van dromen.
ze spelen bangmatig hun niet al te beste soloos.
murray vingerknipt ze aan en uit en zelfs van het podium af.
nare man, sissik.
murray doet nog even het kwartetspel en na de finale met het gehele
sad cuban ensemble en de nodige turbulentie landen we dan weer.
tikje luchtziek.
we knijpen vriend r. nog eens goedfijn,
(het was zoo goed je te zien.
ik zal je alles nog wel eens vertellen)
halen onze bagage op en verlaten de hal.
volkomen in verwarring rijden we de willemsbrug af.
wat was dit?
hoe bestaat het dat negen getalenteerde cubaanse muzikanten
zo ongelukkig op een podium staan?
hoe kan het dat murray hun namen na twee jaar touren
nog steeds van een blaadje moet opstotteren?
hoe komt het dat er geen moment van magie,
geen moment van ontspanning,
geen moment van liefde voorbij kwam?
op de maasboulevard komen we tot een zwartwittheorie
die we voor onszelf zullen houden.
terug in cuba zullen de jongens er op een dag
om kunnen lachen, hopen we.
maar we zijn het nog niet kwijt.
negen verdrietige cubanen is veel te veel meer
dan we hadden willen zien.
david murray cuban ensemble
zaterdag 12 maart 2011
lantaren/venster rotterdam
