dat

zijn handen breken de stralen
met trage gebaren
tra-ge ge-ba-ren
het had kalmte kunnen zijn

en dan springt snel als een hongerige spin
een leugen van zijn lippen
trillend
want gewetenloos is hij niet

naast het bankje splijt zich
de bamboe
bam-boe
als zijn tong

ik vang de leugen
en bekijk ‘m op mijn hand
een onzinnig ding
hier, deze liet je vallen zeg ik

hij mijdt mijn ogen
en niet die leugen
maar dat laffe ontwijken
dat breekt mijn hart

verschenen op zv's volkskrantblog op 14 mei 2007